یک شاعر آئینی کشورمان تاکید کرد که مهم ترین ویژگی شاعر متعهد جهان بینی عمیق اوست.

احمد بابایی در گفت وگو با کیهان گفت: نوع مواجه بزرگان معرفتی ما مثل حضرت امام خمینی(ره) و رهبر معظم انقلاب نشان از شناخت عمیق و دقیق شعر دارد. شاعران و هنرمندانی که نان حرام نخورده اند و گرفتار حب و بغض های غلط نشده باشند به خوبی می دانند که حضرت آقا چه حق بزرگی بر گردن شعر معاصر دارد.

شاعر کتاب های «زالود»، «یک هیچ» و «بی هوا» گفت: حضرت آقا در یکی از دیدارهایی که با شاعران داشتند فرمودند شاعران معمولا نیروهای پیشرو، پیش ساز و واکنش سریع هستند. این سخن نشان دهنده جایگاه شعر و شاعران در جامعه است.

این شاعر نام آشنای کشورمان افزود: هنرهای دیگر برای واکنش به موضوعات مختلف نیاز به ابزارهایی دارند که زمان بر است و برخی اتفاقات با گذشت زمان بی اثر و کمرنگ می شوند ولی شعر، هنری است که در چنین شرایطی به سرعت می تواند ظهور و بروز و تاثیرگذاری داشته باشد.

بابایی خاطر نشان کرد: مهم ترین ویژگی شاعر متعهد جهان بینی عمیق و درست اوست و این جهان بینی باعث می شود که آنها اولین برخوردها را با حوادث گوناگون داشته باشند و از در فتنه ها از جهان بینی خود دفاع کنند.

وی افزود: در جبهه فرهنگی نیز شاعران پیشرو ها بوده اند، چرا که معمولا فعال تر هستند. در انقلاب اسلامی نیز شاعران زودتر از بقیه درگیر حوادث انقلاب شدند و از شعر برای به ثمر رسیدن انقلاب و نیل به اهداف آن استفاده کردند.

احمد بابایی در پایان این گفت وگو، یکی از شعرهای اجتماعی خود را که اشاره ای به حوادث و فتنه ها دارد در اختیار کیهان قرار داد که می خوانیم:

بغض، فریاد می شود گاهی

داد، بیداد می شود گاهی!

بنگر بغض و بسته بالی را

سفره ی خالی اهالی را

سفره، خالی و دل، پر از ماتم

من که از این سکوت کج، ماتم!

هر سکوتی، گواه سیری نیست!

هر فغانی ز دلپذیری نیست

بی تفاوت نباش، ای شاعر!

همسفر! وقت گوشه گیری نیست...

جنگ فقر و غنا مبر از یاد

مزد احسان ما فقیری نیست!

تا به کی صبر!؟ لب گزه، تاکی!؟

کار طوفان که سر به زیری نیست

کارد بر استخوان ما گل کرد

ملک عدل، اینقدر کویری نیست

دل «بعضی»، سقیفه ای ست هنوز،

دل طاغوت ها غدیری نیست...

دل «بعضی»، جهنم است انگار...

آخر قصه، مبهم است انگار!

خصم، موج فریب می خواهد

شهر را نانجیب می خواهد

گرچه از اعتدال، محرومند

مردم ما شکوه مظلومند

بت بدون تبر نخواهد ماند

گله ها در جگر نخواهد ماند

دیده بس که تحکم، از «بعضی»...

گله مندند، مردم از «بعضی»...

بوی تبعیض، شامه آزار است

خواب تا کی!؟ خدا که بیدار است...

مپسندید غم، اضافه شود!

شهر از دستتان کلافه شود!

طعمه های یزیدشان مکنید

از خدا نا امیدشان مکنید

این قبیله، ز فتنه، آزادند

در دفاع از حرم، جوان دادند

دل «بعضی»، جهنم است انگار...

آخر قصه، مبهم است انگار!

این چنین نا خلف نباید شد

بی خیال از شرف نباید شد

دلخوریم از غرور، ما مردم!

ذله از حرف زور، ما مردم!

سر باران، به شانه ی ابر است

«پرچم» ما تموج صبر است

پشت پا بر غم و حیا زده اند

شعله بر پرچم خدا زده اند

آسمان سوخت، چشم باران سوخت

«پرچم» ما، نه! قلب ایران سوخت

پایمال سفیه کال مباد

این سه رنگ زلال، لال مباد

این سه رنگ غرور، نورانی ست

افتخار تبار ایرانی ست

دل به نور امید باید داد

پای پرچم، شهید باید داد

آی بیگانه! اشک، شبنم ماست

خون ما رنگ سرخ پرچم ماست

خوار و ارزان مبین غم ایران

کفن ماست پرچم ایران

راز تشنه لبی، نخواهم گفت

گله با اجنبی نخواهم گفت

نیست پرچم به غیر «سنگ صبور»

غیرت ماست این سه رنگ صبور

تار پرچم به پود جان زده اند

پایه اش را به آسمان زده اند

تا ابد شور محشرش باقی ست

بانگ الله اکبرش باقی ست

تا ابد، مهر بی غروبی هاست

پرچم ما به دوش خوبی هاست

غمزه شهر راز... پرچم ما

تا ابد، سرفراز... پرچم ما

پرچم ما غرور مردانه ست

خار چشمان دزد بیگانه ست

غیرت ماست مرز کشور ما

سایه پرچم است بر سر ما

دل به نور امید باید داد

پای پرچم، شهید باید داد

آنکه جان، هدیه ی حرم می کرد

دست بیگانه را قلم می کرد

کربلا از صدا نمی افتد

علم از دست ما نمی افتد

مرز «صهیون» اگر به هم زده ایم

پرچم فتح بر حرم زده ایم

کار «صهیون» اگرچه حق سوزی ست

پرچم ما نماد پیروزی ست

شک ندارم فتد به زودی ها

شعله بر خرمن سعودی ها...

صبر حق، بارش ملامت اوست!

غرش رعد، از سلامت اوست...

پای دین، پای عشق، بی سر شد

وطن ما شهیدپرور شد!

گره شب مباد، وا نشود

گرگ، چوپان گله ها نشود

خانه ی ظلم، رو به ویرانی ست

انقلاب، آبروی ایرانی ست

وای از کار و بار سر در گم!

باز هم غیرت همین مردم!

مردم ما به عشق، «جان دادند»

جنگ، تحمیل شد، جوان دادند

مردم ما سپاه عاطفه اند

هر کجا امر بود نان دادند

خاک پای غرور عباسند

دست خود به آسمان دادند

روزه ی خلق ما سیاسی بود

کوه تحریم را تکان دادند

-لال بودند غزه و لبنان-

هر چه مظلوم را زبان دادند

مردم ما به فتنه ها، نه دی،

غیرت خویش را نشان دادند

اشهد ان که همین مردم

 به سر نیزه ها اذان دادند

گله مندند...! ورنه می دانیم

همه جا خوب، امتحان دادند

-خودمانیم!- گاه گاهی هم،

کار بر غیر کاردان دادند!

دل «بعضی»، جهنم است انگار...

آخر قصه، مبهم است انگار!

بغض، فریاد می شود گاهی

داد، بیداد می شود گاهی!

بنگر بغض و بسته بالی را

سفره ی خالی اهالی را

سفره، خالی و دل، پر از ماتم

من که از این سکوت کج، ماتم!

زخم اشرافیت، علاج نداشت

پیر امت که برج عاج نداشت

رفته دوزخ ز یاد «بعضی» ها

دلخوریم از فساد «بعضی» ها

ای بت عافیت! - به هرعلت! -

از تو ناراضی اند این ملت...

مردم از دست بسته دلگیرند

سفره ها حفره های تدبیرند

رهگذر، بغض بی صدا شده است

کوچه های نفوذ، وا شده است

خوار و پا در هواست بیت المال

زیر دست شماست بیت المال

از وکیل و رئیس، دلگیریم

از بت کاسه لیس دلگیریم

شط خون شد، زبان به مزدی تان

زخم بستر گرفت دزدی تان!

میزها طبل های بی دردی

یا نه، استبل های نامردی

شرم کن غصه ی اهالی را

قصه ی سفره های خالی را

نا امیدی، عذابمان نشود

گره انقلابمان نشود

وای از کار و بار سر در گم!

باز هم غیرت همین مردم!

سر اشراف، گرم بی عملی ست

دلخوشی مان فقط به «سید علی» ست