می گویند در ایامی که شیخ بهایی(ره) برای زیارت حرم امیرالمومنین علی(ع) به نجف اشرف وارد شد، روزی در درس ملا احمد مقدس اردبیلی حاضر شد. وی دید که مقدس اردبیلی به دلیل تواضع به گونه ای در میان شاگردان نشسته است که، کسی بین استاد و شاگرد فرق نمی گذارد و صدر مجلس از وجود ایشان خالی است.

شیخ بهایی از این همه تواضع و شکسته نفسی در شگفت شد. با اصرار و خواهش، استاد را در صدر مجلس نشاند. در این اثنا شنیدند کسی با صدای بلند، این آیه شریفه را می خواند: «تلک الدار الآخره نجعلها للذین لا یریدون علوا فی الارض ولا فسادا والعاقبه للمتقین؛ این سرای آخرت را (تنها) برای کسانی قرار می دهیم که اراده برتری جویی در زمین و فساد را ندارند و عاقبت نیک برای پرهیزکاران است.» (قصص/83) پس از پایان این آیه، هرچه گشتند، شخص گوینده را نیافتند. از شنیدن آیه، لرزه بر اندام مقدس اردبیلی افتاد و رنگش متغیر شد. گریه کنان و با ناراحتی برخاست و دوباره در میان شاگردان خود نشست و به درس و بحث مشغول شد.