تمام سریال های پرمخاطب تلویزیون، آنهایی بوده اند که سناریوهای قوی و استخوان دار داشته اند و تمام ضعف های نمایشی مملکت ریشه دارد در بی توجهی به فیلمنامه.

فیلمنامه، مهم ترین بخش یک سریال است، ولی در کشور ما متاسفانه چیزی که اهمیت دارد ابتدا بازیگر و بعد کارگردان و تهیه کننده و فیلمنامه در رتبه آخر اهمیت است.

دقت کنید تمام سریال هایی که فیلمنامه های مناسب و منسجمی داشته اند نظیر «هزاردستان»، «امام علی» و «کیف انگلیسی»، پروژه های خوبی از آب درآمدند.

برخی می گویند سوژه های محدود عامل شکل گیری فیلمنامه های ضعیف است اما من می گویم حتی اگر سوژه جذاب نباشد، ولی ساختار فیلمنامه کشش داشته باشد به یقین می توان از دل آن، یک فیلم مناسب برای تماشاگر بیرون کشید.

متاسفانه برخی فیلمنامه ها کپی برداری از آثار خارجی یا حتی آثار ایرانی دهه های گذشته است و برای همین هم مخاطب چنان که باید به سمت سریال نمی آید.

در کشور ما رادیو و تلویزیون، مهم ترین ابزار تبلیغات و فرهنگسازی است. رادیو در این 40سال با این همه محدودیت، خوب عمل کرده است و سریع و به روز بوده و تلویزیون هم کمابیش سعی بر بهبود داشته است.

من در حسن نیت بیشتر مدیریت ها هیچ شکی ندارم و سابقه آنها هم همین را نشان می دهد که آدم های موجهی از لحاظ کاری و اخلاقی و حتی دلسوزی هستند، ولی برخی کارها باید به صورت ریشه ای حل شود و ازجمله تمرکز بر ارتقای کیفی سناریوها.

باید همه کمک کنند به رونق کیفی فیلمنامه ها تا در سایه ارتقای کیفی فیلمنامه ها، رشد سریال سازی را شاهد باشیم و روزبه روز بر دامنه مخاطبان سریال های خود بیفزاییم.