«اللهم انی‏ اسئلک من بهآئک بابهاه، وکل بهآئک بهی، اللهم انی‏ اسئلک ببهآئک کله، اللهم انی‏ اسئلک من‏ جمالک باجمله وکل جمالک جمیل...» همین چند جمله دعا کافی است تا ما را ببرد به حال و هوای سحرهای ماه خدا، همان سحرهایی که صدای رادیوی قدیمی پدر با دعای سحر بلند می شد و ما بیدار می شدیم تا دوباره مهمان خدا شویم. هر نیمه شب نوای دلنشین و حزین سحر پر پرواز دلمان را گره می زد به بال های کبوتران نجف و از خانه مولایمان علی پرواز می کردیم تا آسمان هفتم خدا!

نمی دانم بیرون از ایران این چنین است یا نه، ولی برای ما ایرانی های روزه دار، همیشه سحرهای ماه رمضان گره خورده است به «اللهم انی‏ اسئلک من بهآئک بابهاه...» با نوای دلنشین سید قاسم موسوی قهار، عاشق دلسوخته ای که حالا غروب غم انگیزش را به تماشا نشسته ایم و به سحرهای ماه رمضان های بدون او فکر می کنیم. موسوی قهار صدا و هنرش را به خدمت دین آسمانی و رحمانی درآورد و اینک در آنسوی حیات زمینی، سلام ها و صلوات های ما را پذیراست. چه بسا خداجویانی که با نوای این مداح مخلص، حلاوت حال و هوای رمضانی و اوج تسلیم به پروردگار مهربان را چشیدند و تجربه کردند. و چه بسا روزه دارانی که با هنر وی در قاب ترنم دلدادگی و شمیم معنوی دعای سحر، ژرفای معرفت یافتند.                

یاد استاد گرامی!