وقتی طنز می نویسی، خواه ناخواه با عوام سر و کار داری. «عوام» که می گویم منظورم مردم ساده کم سواد نیست. هر کسی از هر یک از آدمیان پایین دستی و بالادستی ممکن است نسبت به طنزعوام باشد و نگاه عوامانه داشته باشد. حتی بسیار دیده ام دانشگاهیان و مدیران و سردبیران رسانه و مطبوعات را که نگاه شان به طنز، عوامانه است. طنز که می گوییم، وارد آشفته بازاری می شویم که نمی دانیم در آن چه متاعی عرضه می شود؟ از«یک جوک جدید با حال بگو، بخندیم شروع می شود تا طنز، فریاد فروخفته ستمدیدگان است بر سر ستمگران.» ابوالفضل زرویی نصرآباد، در چنین آشفته بازاری، طنز می نوشت، طنز می آموخت و درباره طنز به روش علمی و تحقیقی و