داستان نویسی در ایران سه نسل را تجربه کرده است؛ نسل اول شامل جمالزاده، صادق هدایت، بزرگ علوی، سیمین دانشور، جلال آل احمد، ابراهیم گلستان، چوبک و به آذین می شود. این نسل بیش از آنکه به خود توجه کنند، به آرزوها و آرمان هایی که برای کشور داشتند در نوشته های شان می پرداختند. در داستان های هدایت شاهد سرخوردگی از عدم پیشرفت و توسعه ایران هستیم، در مقابل نوع داستان های بزرگ علوی مبارزه جویانه است، سیمین دانشور به مقوله زنان و چوبک به مساله فقر و طبقات فرودست توجه کرده و گلستان در «اسرار گنج دره جنی» که شاهکار اوست به مسائل اجتماعی پرداخته است. در واقع چنین نگاهی باعث شد آل احمد در آن دوره انتقاداتی به شاملو وارد کند که چرا شعرهای زیادی درباره همسرش آیدا دارد.