از همان نخستین روزها که خبر ساخت جدیدترین فیلم مارتین اسکورسیزی، «مرد ایرلندی»، منتشر گردید انتظارها برای تماشای تازه ترین اثر او به اوج رسید؛ مشخصا به این دلیل که پروژه پیش رو وعده ای بود از بازگشت اسکورسیزی به فضا و بستر فیلم های مالوف و ستایش شده مافیایی اش؛ بازگشت و به نوعی امتداد یا حتی از سرگیری «رفقای خوب» (1990) و «کازینو» (1995). به ویژه که این پروژه تازه از همکاری مجدد اسکورسیزی با رابرت دنیرو، حضور بازیگران دیگری همچون جو پشی، هاروی کایتل و دیگران و بی شک از همه مهم تر اولین فیلم مشترک اسکورسیزی با آل پاچینو نیز خبر می داد. تمامی اینها از ابتدا کفایت می کرد تا شور، شعف، اشتیاق و کنجکاوی