زمانی که فردی دچار اختلال شخصیت می شود، یعنی رفتارهایی از خودش بروز می دهد که از انتظارات جامعه فاصله دارد و با نوسان همراه است و بدون تفکر قبلی است. باعث می شود فرد بیمار در عملکرد اجتماعی، فردی و شغلی خود با مشکل روبه رو شود.

بیشتر انسان ها ممکن است گاهی در زندگی خود کج رفتاری هایی داشته باشند یا خلاف هنجار جامعه رفتار کنند و این موضوع ممکن است به صورت طبیعی اتفاق بیفتد، اما زمانی که افراد به طور مکرر ناهنجاری از خود بروز دهند و مدت زیادی درگیر ناهنجاری باشند، می تواند نشان دهنده اختلال باشد.

شخصیت های سالم و ناسالم در این زمینه ها متفاوت هستند:

   انعطاف پذیری: ایجاد تغییر در خود و محیط و تطابق با تغییرات محیطی و تغییر در عادات روزانه در صورت لزوم.

    تاب آوری:تحمل مقابله با ناکامی و داشتن پشتکار و پذیرش اتفاقات و رویدادهای مختلف زندگی و کنارآمدن با مشکلات و تلاشگر بودن در زندگی.

 قابل اتکا بودن: داشتن نظم و مسوولیت پذیری و متعهد بودن به قول و وعده و داشتن انگیزه برای انجام کارها و باوجدان بودن.

     داشتن روابط بین فردی خوب:اعتماد عاقلانه به دیگران و احترام گذاشتن و داشتن معاشرت سالم و پرهیز از قضاوت و تمسخر و ساده لوح نبودن و توانایی برقراری ارتباط با اطرافیان.

    پذیرش خود:پذیرش توانایی ها و نقاط ضعف خود و نداشتن تفکرات افراطی مثبت و منفی در مورد خود.

     تنظیم هیجان:توانایی مدیریت هیجان و داشتن احساس های متناسب با اتفاقات مختلف و کنترل داشتن در ابراز هیجان.

    کنترل تکانه:توانایی به تعویق انداختن خواسته ها و داشتن تحمل نه شنیدن و داشتن برنامه ریزی برای دستیابی به اهداف و خواسته ها.

    پرهیز از افراط:روابط اجتماعی متعادل و نداشتن نوسان نامناسب در روابط بین فردی و برخورداری از عادات خوب و رعایت تعادل در رفتار.

    درک دنیا و واقعیت:برداشت صحیح از دنیای پیرامون و ذهن سالمی که فاجعه سازی نمی کند و تفسیرهای افراطی از رفتار اطرافیان ندارد.

بنابراین لازم است تا شناخت، عاطفه، روابط بین فردی و نحوه کنترل تکانه فرد مورد بررسی قرار گیرد تا در صورت وجود نشانه های اختلال به درمان های روان شناختی و حتی در صورت لزوم به دارودرمانی بپردازد.