حکیمی که در یکی از شهرهای ناحیه شمالی چین مدرسه ای دایر کرده بود و در آن به ارائه دروسی شامل تعلیمات معنوی، ترم های مدیریت کلان، دکترین، مبانی اقتصاد بودایی، علوم اجتماعی و تربیتی و مطالعات سیاسی منطقه ای می پرداخت، در پایان هر دوره یک امتحان جامع برگزار می کرد که محصلان همه رشته ها ملزم بودند در آن شرکت کنند. پس از پایان یکی از امتحانات جامع، یکی از شاگردان که نتوانسته بود نمره قبولی به دست آورد و آخر شده بود، پس از اعلام نتایج، بسیار غمگین و ناراحت شد و به حیاط مدرسه رفت و به درختی در گوشه حیاط تکیه داد و به دیوار روبه رو خیره شد. حکیم که ناراحتی شاگرد نفر آخر را دید، نزدیک وی رفت و گفت: از این که نفر آخر شده ای ناراحتی؟ شاگرد نفر آخر گفت: بلی ای حکیم. وی افزود: هیچ گاه فکر نمی کردم آخر شدن این قدر دردناک باشد. به خصوص این که حق من آخر شدن نبود.