روزی حضرت موسی(ع) از محلی عبور می کرد، در مسیر راه مردی را دید که دستهایش را به سوی آسمان دراز کرده و با حالت خاصی از گریه و زاری دعا می کند و خواسته هایش را از درگاه خدا طلب می کند. موسی(ع) از آنجا گذشت و پس از یک هفته مجددا مراجعه نمود، باز دید او در همان محل، مشغول دعا و زاری است و حاجت خود را از خدا می طلبد. در این هنگام خداوند به موسی(ع) وحی کرد: «ای موسی! اگر آن مرد آن قدر دعا کند که زبانش بریده شده و بیفتد، دعایش را به استجابت نمی رسانم. مگر اینکه از طریقی که من به آن امر کرده ام وارد شود.»

(یعنی رهبری پیامبران و اوصیای آنها را بپذیرد و با این اعتقاد دعا کرده و به دنبال آن عمل کند.)