یک راست بروم سر اصل مطلب! اینکه آیا جامعه چند هزار نفری تئاتر به اندازه انگشتان دست، مدیر هنری خوش ذوق و دارای اندیشه در چنته ندارد؟ اگر دارد پس چرا سالن های دولتی به این روز افتاده اند؟ مقصودم از «این روز» همین است که وقتی به سالن های نمایش، به خصوص سالن های دولتی سر می زنیم، تقریبا با اجرای خاصی مواجه نیستیم جز نمایش هایی که از منظر کیفی وضعیت قابل توجهی ندارند. اکثر این نمایش ها به چند ماه تمرین، بازنویسی متن و ارایه مشورت به کارگردان نیاز دارند. می پذیرم بخشی از ماجرا به کیفیت عمومی تولیدات تئاتر بازمی گردد، به هر حال اجراها از مریخ نیامده اند و محصول آموزش و دانشگاه و تجربه خودمان هستند.