داستان «آدمیان که در...» نوشته مظاهر شهامت، داستانی پست مدرن است، یک داستان است و در دلش انگار صدها داستان دیگر و اگر به گزاف نگفته باشم هر سطرش داستانی است که فی نفسه مدعی وجودی ناوابسته دارد به کل داستان. هر چند در کل ساختاری پیوسته دارد و باز هرچند که می کوشد و کوشیده که هر جز، کلی باشد فی نفسه زنده و پویا. موضوع اصلی و اس اساس داستان انسان است، مصداقی کلی با وجودی متغیر و پویا و رو به تکامل و تعالی یا رو به نسیان و گمشدگی و شاید لاجرم به مرگ و سیلان ذهن انسانی، حدفاصل بین تولد و مرگ و فراسوهایی بین این دو مفهوم بزرگ هستی. حال اگر کسی می خواست چنین موضوع فراگیری را مثلا در داستانی به سبک