«حرف که می زنی انگار/ سوسنی در صدایت راه می رود/ حرف بزن/ می خواهم صدایت را بشنوم/ تو باغبان صدایت بودی/ و خنده ات/ دسته کبوتران سفیدی/ که به یک باره پرواز می کنند/ تو را دوست دارم/ چون صدای اذان در سپیده دم/ چون راهی که به خواب منتهی می شود/ تو را دوست دارم/ چون آخرین بسته سیگاری در تبعید/ تو نیستی/ و هنوز مورچه ها/ شیار گندم را دوست دارند/ و چراغ هواپیما/در شب دیده می شود/ عزیزم/ هیچ قطاری وقتی گنجشکی را زیر می گیرد/ از ریل خارج نمی شود/ و من/ گوزنی که می خواست/ با شاخ هایش قطاری را نگه دارد»؛ نگفته پیداست شاعری که بتواند چنین شعری درخشان در حوزه ادبیات مدرن بسراید، یک شاعر ذاتی است.