آنچه مخاطبان تلویزیون بیش از هر چیز دیگر بدان نیاز دارند راستگویی است؛ یعنی باید سریال هایی ساخته شود که مردم خیلی راحت فضای حاکم بر آنها را درک کنند و حس نکنند این سریال ها درباره موضوعاتی است که از آنها خبر ندارند.

مردم ما به طور روزمره چه در محیط کار و چه در معاشرت با خانواده و اطرافیان با فضا و اتفاقاتی روبه رو هستند که اگر نتوانیم این فضا را وارد سریال ها کنیم یقینا از جذابیت سریال مان کم کرده ایم.

درست است که رفتن سراغ ژانرهای پراتفاق و پرحادثه مانند جنایی، ترسناک و حتی فانتزی می تواند مخاطب را به سمت سریال بکشاند، ولی همچنان یکی از بهترین روش ها برای سریال سازی کم هزینه، تولید سریال های رئال با فضای همه فهم است.

در تصویرسازی محیط پیرامونی بدنه جامعه باید راستگویی پیشه کنیم و این طور نباشد حرف هایی بزنیم که مخاطب حس کند به او دروغ گفته شده. امیدبخشی و دروغگویی در یک راستا نیستند بلکه باید مشکلات و مسائل را طرح کرد و درعین حال مفری هم برای ایجاد انگیزه و نشاط باقی گذاشت.

فکر می کنم اگر به سمت تولید منصفانه برویم قادر خواهیم بود حتی درباره بسیاری از صنوفی که مردم از آنها گله دارند داستان پردازی کنیم و سریال هایی بسازیم که برای مردم ملموس باشند؛ این تجربه را در تلویزیون داشته ایم و فقط باید با تجمیع قوا و شناسایی نیروهای انسانی درجه اول سعی کنیم این تجربیات را مجددا به جریان بیندازیم. البته یادمان باشد که از ممیزی بیهوده کم کنیم و سعی کنیم در نقد جانب انصاف را رعایت کنیم تا خدای نکرده شرایطی پیش نیاید که بی دلیل در بیان ایرادی زیاده روی کنیم. اگر میانه روی را پیشه کنیم قطعا خواهیم توانست در انتقال پیام به مخاطب و سرگرم سازیش موفق باشیم.