یک علی رستگار برای هر جمعی کافی است که سکوتش را با قهقهه و خنده طاق بزند؛ اما وقتی دبیر گروه به اختتامیه جایزه جلال رفته و دوست و همکار دیگری که پای ثابت کل کل های هر روزه است، مسافر بلاد همسایه باشد، دیگر کار زیادی از شوخی های رستگار ساخته نیست بخصوص که این شوخی ها عمدتا ریز و باریک عرضه می شوند و هر کسی شاید درکی از آنها نداشته باشد مگر این که زمانی طولانی در جام جم زیسته باشد و آدم های قدیم و جدیدش را بشناسد.

وقتی یکی و فقط یکی از اعضای گروه فرهنگی در تحریریه حضور نداشته باشد، صدای ضربه های روی کیبورد جای شوخی های هر روزه را می گیرد، چه برسد به این که گروه با غیبت دو همکار روبه رو باشد. در چنین شرایطی چقدر شوخی و اشاره و نظر و حرفی نیست برای نوشتن در این ستون اما مطلب خواندنی تا بخواهید هست.