آگوتا کریستوف در نمایشنامه «جان و جو» به مفهوم دوستی پرداخته. هر دو شخصیت محوری نمایش، یعنی جان و جو، تا به انتها دوست باقی می مانند حتی اگر بر سر برنده شدن در مسابقه بخت آزمایی کارشان به اختلاف، درگیری و مراجعه به پلیس کشانده شود. آنان شخصیت های مطرودی هستند که گویی نسبت اثرگذاری با شیوه مادی تولید جامعه ندارند و شکایتی هم از این طردشدگی بر زبان نمی آورند. تقدیرباورانه سرنوشت خویش را در آغوش کشیده و بیش از آنکه تخیل ورزی کنند و رویابینی، بطالت زندگی روزمره را با رفتن به کافه، نوشیدنی ارزان قیمت و حرف های سطحی و تکراری از سر می گذرانند. آنان چشم اندازی پیش روی خود متصور نیستند، همچنانکه برنامه