حالا دیگر 10سال از آن عکس می گذرد؛ کنج خانه ای در یکی از خیابان های شمال تهران، بعد از اختتامیه خصوصی جایزه ای که چند سال بعد تعطیل شد. یک نفر که درست هم یادم نیست علی خدایی بود یا محمدحسن شهسواری، یادمان انداخت که باید عکس بگیریم و این طور شد که در غیاب پیمان اسماعیلی که انگار آن روزها ایران نبود، من و حامد حبیبی و حامد اسماعیلیون همان جا، پشت به یک تابلو نقاشی، کنار هم ایستادیم و یکی از ما عکس گرفت.

آن روز هر سه نویسنده بودیم، اما آقای دکتر تنها کسی است که در عکس لبخند می زند و باز آن کت و شلوار و کراوات و تیپ رسمی هیچ شباهتی به من و حامد حبیبی ندارد که به کارمندهای خسته و بی حوصله ای می مانیم که بعد از یک روز طولانی و سر و کله زدن با مدیری بداخلاق، به خانه برمی گردند و بدشان هم می آید پیش از رسیدن به خانه سیگاری آتش بزنند.