برای من شهرستانی ساکن تهران و کسانی مثل من که از زادگاه خود دورند، مفهوم وطن یک مفهوم ملموس و آشناست. غم دوری و غربت، حالتی نیست که جایی خوانده باشیم و کسی برای مان تعریف کرده باشد. هر یکی، دو ماه که می گذرد هوای خانه و دیار به سرم می زند. انگار چیزی در من کم می شود. برای نگاه پدر پیرم و دعای مادر نگرانم دلتنگ می شوم. همچنین برای دوستانم و محله ای که در آن بزرگ شدم. به بهانه ای برنامه سفر را جور می کنم. مثل بچه ای که به او وعده شهربازی داده باشند یا عشاقی که لحظه دیدارشان نزدیک است، روی پا بند نمی شوم تا اینکه به خانه پدری برسم. صبح روز بعد از خواب بیدار می شوم. پدرم، مادرم، همسرم و دخترم هنوز