صبح جمعه ای که گذشت، حال وهوای خاصی داشت که تا سالیان متمادی در ایران و جهان و منطقه در اذهان مردم، سیاست مداران، تاریخ نویسان و... خواهد ماند. دلیل این حال وهوای خاص هم خبر شهادت سرداری از ایران زمین به نام حاج قاسم سلیمانی و همراهانش بود. ضمن عرض تسلیت شهادت این سردار بزرگ به تمام مردم ایران و خانواده محترم ایشان و سایر شهدای این حادثه، می خواهم اشاره کنم که کمتر ایرانی ای را می توانید پیدا کنید که نام ایشان را نشنیده باشد. کسی که نامش نه فقط در ایران، بلکه در منطقه هم بر سر زبان هاست و نشریه آمریکایی «فارن پالیسی» در ویژه نامه سالانه خود، سردار قاسم سلیمانی، فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را به عنوان یکی از 10 چهره برتر حوزه دفاعی- امنیتی سال 2019 در جهان معرفی کرد. این معرفی هم گویای این است که ایشان در جهان هم مورد توجه قرار داشت. نکته  مهمی که در داخل کشور هم در مورد ایشان مصداق پیدا می کند این بود که در میان اعضای همه گروه های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی، انسانی مورد احترام بود. واکنش گروه های مختلف سیاسی،  مذهبی، فرهنگی و... موید همین نکته است. ضمن اینکه واکنش مردم فهیم ایران زمین در مقابل این رفتار خشن و غیرانسانی دولتمردان آمریکایی نیز نشان داد که سردار قاسم سلیمانی را خوب می شناختند و دوستش داشتند و دارند؛ انسانی که علاوه بر توانمندی های فردی، در حوزه نظامی و سیاسی، کاریزمای خاصی داشت که موجب می شد در دل مردم جذب شود. هرجا لازم بود حضور پیدا می کرد، از جمله در واقعه سیلی که در استان های مختلف جاری شده بود، ایشان هم حضور پیدا کرد و کنار مردم وطنش بود. این گونه می توان گفت که در هر جامعه ای انسان هایی بودند و هستند که در نقش های اجتماعی ای که پذیرفتند خوش درخشیدند و نامی از کردار و رفتار خود به جا گذاشتند که همیشه به یادگار می ماند. سردار حاج قاسم سلیمانی هم از این  جنس انسان ها بود. به گفته یکی از شاعران ایران زمین:

«زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست

هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد».

 روحش شاد.