با پرسه زدن در میان تصاویر و نور و رنگ ها و بدن های متحرک چیزی به نام «نیم فاصله» شکل گرفته که شاید بتوان از این منظومه جذاب و اغواکننده که از یک سو واقعیت را به سخره گرفته و از سوی دیگر می خواهد فضاهای جعلی را در قامت روایتی نوستالژیک - داستانی به کام بیننده معنا دهد؛ بیننده ای که در این فضاهای سرگردان خط کجی را باید پی بگیرد که عکس ها گویی مناسکی در میان نور و رنگ است. ترفندی که عکاس برای عکس های خود برگزیده فضایی نوین در قامتی کهن با روایتی بدیع است، اما شخصیت های مساله دار و فضای مبهم عکس ها، ما را در مرز میان حال، واقعیت و خیال رها می کند.