شنبه 14 اردیبهشت 1398، نمایشگاه بین المللی کتاب تهران، شبستان مصلای تهران.

یک روز عادی مثل همه روزهای نمایشگاه، قرار بود در غرفه مجمع ناشران انقلاب اسلامی کمک هزینه سفر به کربلای معلی که قرعه کشی شده بود، به مخاطبان تقدیم شود. همه چیز عادی در حال برگزاری بود. مخاطبان حضور داشتند و برنامه شروع شد. اوایل برنامه بود که ناگهان چشمم آشنایی را در راهروی ورودی غرفه مجمع ناشران دید. اول شک کردم درست دیده ام یا نه، اما درست دیده بودم، با همان ظاهر آرام و آراسته همیشگی که در عکس ها و فیلم ها دیده بودم. با لبخندی همیشگی که آرامش درونش را به رخ می کشید. ابومهدی المهندس بود که وارد غرفه مجمع ناشران انقلاب اسلامی شده بود. با دعوت ما ایشان برای اهدای هدایا به نشست ما تشریف آوردند. اتفاقات عادی آن روز و آن برنامه همه چیز یکباره تغییر کرد.