محمود فاضلی بیرجندی| اوایل دهه 1390 پس از دو دهه برای ادامه تحصیل به دانشگاه برگشتم. این دور اقبالم بلند بود که به حضور چند تن از بازپسین شخصیت هایی رسیدم که استاد بودند و هنوز در دانشگاه مانده بودند. یکی استاد احسان اشراقی بود. مردی که دیدارش حیرت برمی انگیخت. او که آن همه متن های ناب تاریخی را تصحیح و بازنگری کرده بود چنان خموش و بی ادعا می نمود. چندان که گویی دکتر احسان اشراقی نیست اما منش او چنین بود. اگر آدمیانی به روزگاران، پیر و پخته می شوند احسان اشراقی از جوانی، پیری پخته بوده که عمر را جز به راه علم نگذرانده بود. پول و مال و مقام نگرفته بود. او احسان اشراقی بود. امشب تلخکام شدم که خبردار شدم دکتر احسان اشراقی بدرود زندگی گفته است. او که با کار مدام در طول چند دهه، زندگانی جمعی ما را معنا و ژرفا بخشید. اکنون می نویسم تا نامش را که عزیز است، تکرار کنم.

گفتند روز شنبه مجلس یادبود ایشان در دانشگاه تهران است.

سخت است دیدن دانشگاه تهران در غیاب مردی که از معدود شایستگان عنوان استادی بود. دکتر احسان اشراقی که برای ابد رفته عزیز بود. بس بسیار عزیز و بس بسیار عزیز است.