با وجود اینکه هدف اول در فرایند مطالعات امکان سنجی پروژه های سرمایه گذاری، بررسی توجیه پذیری اقتصادی، فنی و مالی این پروژه ها به منظور تصمیم گیری برای اجرا یا اجرانکردن آنهاست، به نظر می رسد در بسیاری از موارد، سرمایه گذاران حقیقی و حتی حقوقی، نه برای اطلاع یافتن از وضعیت توجیه پذیری پروژه، بلکه صرفا به منظور تکمیل مستندات و طی کردن فرایندهای قانونی برای اخذ مجوزها و استفاده از تسهیلات بانکی، به تدوین گزارش های مطالعات امکان سنجی یا همان طرح های توجیهی روی می آورند و مشاوران این حوزه را صرفا وسیله ای در راستای تسهیل عبور از مراحل قانونی می دانند، نه گروه های متخصص برای ارزیابی پروژه ها و تعیین