روح اله اسلامی:... آنچه در دانشگاه به عنوان اندیشه و علم تولید می شود، آنچه در جامعه به عنوان فرهنگ و حوزه عمومی در جریان و آنچه در دولت-کشور به عنوان سیاست گذاری در اجرا است، ارتباط اندکی با هم دارند. جامعه و دولت پدیداری تقلیدشده از مناسبات ایدئال سنتی، مدرن و پسامدرن هستند و آنچه رسالت دانشگاه است، دفاع از جامعه و دولت به قصد حفظ دولت- کشور ایران است... . دولت نیز مجموعه نهادهایی است که در استخدام ها و الگوهای ساختاری نتوانسته اند امور حاکمیتی را اساس قرار دهند؛ بلکه به تصدی گری اشتغال دارند... . وظیفه کنونی دانشگاه باید دفاع از دولت ملت ایران باشد. نقدها و نفی ها راه به جایی نمی برد؛ بلکه مسئولیت پذیری اجتماعی و سیاسی دانشگاه، در راستای نشان دادن راه های صحیح توسعه همراه با مصالح ملی کشور می تواند راه گشا باشد. دانشگاه در برابر دولت مسئول است و باید نهادهای حکومتی و مجموعه سرزمینی کشور را هدایت کرد. مجموعه دانشگاه نسبت به شهروندان مسئول هستند و باید زکات علم خویش را به زبان ساده عرضه کنند. انزواگرایی، نفی کردن همه اصول و فردگرایی آکادمیک در شرایط فعلی بحران زا است و باید از دولت-ملت ایران به نام و ننگ دفاع کرد.

احمد شیرزاد:... روشن است که در هر پیمان بین المللی باید دقت و توجه کافی وجود داشته باشد و بنا نیست اگر غربی ها بر امضای یک توافق اصرار داشتند، ما نیز به راحتی بپذیریم و امضا کنیم؛ ولی اینکه فکر کنیم راه مصون ماندن از شیطنت های دشمنان این است که در هیچ پیمانی پا نگذاریم، هم اشتباه است. برخی فکر می کنند برای در امان ماندن از حیله های غربی ها، نباید هیچ پیمان بین المللی را امضا کرد که این تفکر درستی نیست. ما ناچاریم برای حضور در اقتصاد و سیاست بین المللی، تعهداتی را نیز بپذیریم و پیمان هایی را امضا کنیم؛ کما اینکه ما وقتی عضو سازمان ملل هستیم، هم محدودیت هایی برای ما وجود دارد و هم مشمول امتیازاتی می شویم. همچنین باید توجه کنیم که این پیمان ها دوجانبه و چندجانبه است و همان طور که تعهداتی خواهیم داشت، از امتیازاتی نیز برخوردار می شویم...