تیم ملی فوتبال امید کشورمان با وجود پیروزی 1-0 مقابل چین از مرحله گروهی مسابقات انتخابی المپیک 2020 توکیو صعود نکرد تا کماکان حسرت ها باقی بماند. متاسفانه اتفاقی که نباید می افتاد، برای تیم ملی امید رخ داد و این تیم باز هم به المپیک صعود نکرد. آنهایی که در بطن فوتبال هستند، از ماه ها قبل نسبت به عدم صعود اطمینان داشتند، چرا که برای این مهم عزمی وجود نداشت. باید این عزم توسط باشگاه ها، فدراسیون فوتبال، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش به وجود می آمد و هر 4 نهاد باید با ایمان کامل و با اقتدار این تیم را حمایت می کردند. در واقع هیچ کدام از این نهادهای ورزشی که متاسفانه بدون صاحبنظران ورزشی در امر مدیریت هم اداره می شوند، از این تیم حمایت نکردند و تنها حمایت مربیان و بازیکنان که ارکان اصلی خانواده فوتبال هستند، وجود داشت. معتقدم آنهایی که در فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش هستند از اهمیت فوق العاده این موضوع آگاهی نداشتند چون این افراد مراحل قهرمانی و برد و باخت را نچشیده اند و تبعات موفقیت یا ناکامی (در حدی که باید) برایشان ملموس نیست. باعث تاسف است که آگاهی و عزم صعود به المپیک درون مدیران کلان ما وجود نداشته و ندارد. این نسل لیاقت حضور در المپیک را داشت؛ تیم ملی امید از حضور چند بازیکن لژیونر سود می برد و این شرایط خوب کمتر دوره ای پیش می آید. علاوه بر این، بازیکنان خوب و با کیفیت دیگری هم داشتیم که می توانستند تیم ملی امید را همراهی کنند. تمرینات تیم امید حدود 2 ماه تا آغاز مسابقات انتخابی المپیک آغاز شد و هیچ تیمی با یک یا دو ماه تمرین نمی تواند موفق باشد. باعث تاسف است که ورزش ما در عرصه بین المللی حرفی برای گفتن ندارد و این به دلیل ضعف در مدیریت کلان ورزشمان است. برنامه ریزی و سازماندهی خوبی برای تیم ملی امید نشد و قطعا ناکامی امیدها در شخصیت و هویت فوتبال ملی مان در بخش بزرگسال هم تاثیر منفی خواهد داشت. متاسفانه فوتبال ما از سال 56 به بعد دیگر رنگ المپیک را ندید و به دلیل حذف احتمالی فوتبال از بازی های المپیک و جایگزینی فوتسال، این حسرت ابدی خواهد شد. اگر این اتفاق بیفتد، المپیک مونترال 1976 آخرین حضورمان در المپیک خواهد بود.