گروه ورزش: «از مردم ایران عذرخواهی می کنم.» داستان تیم فوتبال امید ایران در گزینشی المپیک 2020 توکیو، با این جمله حمید استیلی به پایان رسید. امیدها آه و افسوس غیبت فوتبال ایران در آوردگاه المپیک را به نزدیک نیم قرن رساندند. با وجود کسب تنها یک امتیاز در دو بازی نخست، همه چیز برای صعود تیم امید از مرحله گروهی مهیا شده بود. فقط کافی بود تیم بی انگیزه چین را با اختلاف 3 گل ببریم.

کره جنوبی در بازی همزمان همه کار برای ما کرد. آنها در روزی که با یک تساوی هم صدرنشین می شدند، ازبکستان را 2 بر یک شکست دادند و حتی فرصت زدن گل های بیشتر را هم داشتند. اما این طرف، در بازی ایران و چین، فقط حرص خوردیم از موقعیت هایی که یکی پس از دیگری از دست می رفت.  به قول استیلی 25 شوت به سمت دروازه چین داشتیم، 12 بار کرنر زدیم و 8 بار در موقعیت مسلم گلزنی قرار گرفتیم، اما در نهایت فقط یک گل زدیم که آن هم از روی نقطه پنالتی بود. تیم امید این بار با تفاضل گل، حذف شد، تا برگی دیگر به سناریوی دراماتیک امیدهای فوتبال ایران افزوده شود.

در جریان دو بازی همزمان دیروز، 10 دقیقه پراضطراب را سپری کردیم؛ درست از زمان اعلام پنالتی برای ایران تا زمانی که  داور سوری، سوت پایان بازی را به صدا در آورد. کره جنوبی، در دقیقه 71 گل برتری را وارد دروازه ازبکستان کرد، اما ما در مقابل چین تا دقیقه 85 دنبال گل بودیم. یک صحنه مشکوک و یک پنالتی که به زعم اکثر کارشناسان داوری، اصلا پنالتی نبود، هدیه داور سوری به فوتبال ایران بود. پنالتی را امید نورافکن تبدیل به گل کرد تا امیدها زنده شود. می شد دروازه چین را در همان زمان کوتاه باز هم باز کرد. این را مهدی قائدی بهتر از هر کسی باور کرد وقتی، دروازه خالی چین را کج دید و توپ را در دقیقه 90 به اوت زد. البته برتری 2 بر صفر هم دیگر به کارمان نمی آمد، چون شرایط ایران و ازبکستان برای صعود یکسان می شد و کار به شمارش کارت های زرد می رسید. جایی که ازبک ها وضعیت بهتری از ما داشتند. با این حال همین بازی با چین را هم می توانستیم پرگل ببریم، اگر از همان ابتدا با تمرکز بیشتر بازی می کردیم.