توی تاریکی کوچه پس کوچه های خیابان انقلاب راه می روم، بعد توی پس کوچه های خیابان آزادی راه می روم، از خیابان شهید ولی الله صادقی می پیچم به سمت طرشت و آن وقت کوچه بچگی هایم را می بینم. صدای قدم هایم روی آسفالت کوچه شنیده می شود، غروب آمده و قبای سیاهش را انداخته روی خیابان و روی دیوار دانشگاه شریف که زمانی باغ پشتی خانه ما بود و یادم هست یک بار وقت موشک باران یکی از همان دیوارهایش خراب شد و ما توانستیم درخت ها و آدم هایش را ببینیم. جلوی دیوار دانشگاه می ایستم، پشت سرم خانه بچگی هایم است، خانه ای که خراب شده و ساختمانی زشت جایش کاشته اند با آسانسور و شیشه های آینه ای و سردرش نوشته اند نادر. به