دستم را از روی زنگ برداشتم. دیگر داشتم ناامید می شدم. تلفنش رو خاموش کرده بود، اما می دانستم جز همین آپارتمان نیمه خالی، جای دیگری نرفته. دوباره دستم را روی زنگ فشار دادم. یک ربعی می شد پشت در بودم. در باز شد پیرزن همسایه بود. پرسید: «دوستشی؟» با سر جواب دادم. به چشم های هم نگاه کردیم. راه را باز کرد. یک طبقه را از پله بالا رفتم. در آپارتمان را زدم. داد زدم: «می دونم خونه ای... باز کن وگرنه می شکنم.» در را باز کرد. معلوم نبود پف و سرخی چشمانش از گریه است یا بی خوابی. حرفی نزد. جلو راه افتاد. رفت روی کاناپه دراز کشید. یک ظرف پر از زیر سیگاری. دستمال های کاغذی مچاله شده هم این طرف و آن طرف روی زمین. به زحمت بلند شد و نیم خیز شیشه را از روی میز برداشت و چند جرعه نوشید. چشمانش پر اشک شد. بلافاصله یک سیگار روشن کرد. دودش را از روی لب خیسش داد بیرون.