«سرشبی غروبا آمده بود. پریشان احوال می زد. پریشان حالی را همیشه ها خب داشت. اما آن شب یک باکی ش هم بود. همین جوری گفتم بود وقتی می آمد. یکهو می دیدی رفت. یک ماه دو ماه بلکه هم پنج ماه می رفت بی خبر. خودش بعدش می آمد. نمی پرسیدم. که چه؟ هرکی به تنور دلش چه آتشی چه هیزمی هست کی خبرش هست؟ دیدم آمد. همان توی عتبه ی در نشست. نیامد داخل. گفتم ها ایرمان کراهت ندارد عتبه؟ سر به سنگینی پایین و بالا کرد. گفتم سیب می خوری؟ نه حرف نه تکان سر. گفتم خیر باشد. حالا هم می گویم خیر باشد. چشم تیز کرده جلو روش توی تاریکا. انگار بگیر همین حالاست. گفتم یک کف دست سنگک هم هست مال ظهر. نه. توی تاریکای جلو روش بود.