آیین های پرسه از دیرباز برای آن بوده است تا از هجمه غم جدایی بکاهند و بازماندگان را در اندوه رها نکنند تا آنها بتوانند از شوک و درد از دست دادن عزیزان زودتر نجات یابند تا بتوانند زودتر به زندگی برگردند و در زیر سنگینی بار غم و اندوه له نشوند؛ له شدنی که حاصلش افسردگی ویرانگر یا عصیانی جنون وار است. حالا مدتی است که حوادث غمباری پیاپی اتفاق می افتد و بخش هایی از جامعه را در مصیبت فرو می برد و حاصلش غم فراگیر ملی است اما در این غم زدگی و باران مصیبت به جای آنکه همدردی کنیم و از غم هم بکاهیم، مدام در حال یادآوری مصیبت ها و بزرگنمایی آنها هستیم و در نتیجه بر اندوه همدیگر می افزاییم و سبب شده ایم