از آن زمانی که نور وجودش بر پرده هستی تابید و دیدگانش به نخل و دریا گشود چون مارکوپولو نوپایی از کناره اروند تا لنگه که روزگاری عروس بندرهای جنوب بود را درنوردید و این یعنی درازای دریای پارس و این نه تنها مسیر آب وخاک که سلوک جان پاک بود؛ که اگر این نبود ناخدا خورشید و ملول هم نبود و در یادها باقی نمی ماند و این همه عشق جان سوز به ایران در دلش جوانه نمی زد و در درونش شعله برنمی کشید.

«ایران را دوست دارم که میهن من است، خوزستان را دوست دارم که ولایت من است و آبادان را که زادگاه من است.» «در جایی زاده شدم که نخلستان های آن از شگفتی های طبیعت بود.»