در روسیه قرن نوزدهم، انقلابیگری سنت و پیشینه ای دور و دراز داشت و به قول باربارا تاکمن «هم سرشار از یاس بود و هم آکنده از امید. هر نسل، رزم آوران تازه نفس به جنگ طولانی میان طغیانگران و خودکامگان تحویل می داد.» سال 1887 پنج دانشجوی دانشگاه سن پطرزبورگ به جرم توطئه برای قتل تزار آلکساندر سوم به اعدام با طناب دار محکوم شدند.

سرگروه آنان آلکساندر اولیانف هم در بازجویی ها و هم در دادگاه به اختناق و خودکامگی حاکم بر کشورش تاخت و گفت: «ترور تنها راه ممکن در جوامع پلیسی است.» او دو برادر و سه خواهر داشت که هر پنج نفرشان انقلابی و پرشور و بی باک بودند. برادر کوچک تر ولادیمیر همان زمان «سوگند