پس از پانزده خرداد سال1342 سرکوب و کشتار مردم و ایجاد رعب و وحشت و فضای تهدید جهت جلوگیری از سقوط سلطنت، ما به عنوان نیروهای جوان و مبارز آن زمان به این جمع بندی رسیدیم که با مبارزاتی از نوع کشتن یک وزیر یا نخست وزیر، برگزاری جلسات سخنرانی، پخش اعلامیه، تظاهرات، تحصن و امثال اینگونه اقدامات، رژیم نه تعدیل در کار خود به وجود می آورد و نه سرنگون می شود. بنابر این باید با یک استراتژی جدید، این نظام را سرنگون کرد.

اساس نظام سلطنتی از نظر ما نه مشروعیت داشت و نه مقبولیت. یعنی وقتی یک شاه جوان را جانشین پدری می کنند که او را هم دیگران آوردند، باید این نظام تغییر کند و این رژیم بدون یک مبارزه مسلحانه تغییر نخواهد کرد. این تحلیل ما در سال 1342 بود.