12 سال پیش و در روز پایانی دی ماه، یک روز سرد و زمستانی حاج قربان سلیمانی رفت، اما صدای ساز نواختن و خواندنش و حرف های ساده و عجیبی که هر از گاهی در مصاحبه هایش بر زبان می آورد تا همیشه می ماند. مگر چند نوازنده در دنیا پیدا می شوند که وقتی از آنها می پرسند چرا سازت دو تا تار دارد، بگوید یکی از این تارها آدم است و دیگری حوا. بگوید اگر حضرت آدم دو تا زن داشت، من هم یک تار به سازم اضافه می کردم. مردی که جهانش در دوتارش خلاصه شده بود با همین دوتار جهان را گشت و نواخت. یک سال قبل از مرگش هم دوتار خود را به فرزندش علیرضا بخشید، سازی که حالا در دست های اوست و با آن می نوازد. علیرضا که حالا خود در نواختن دوتار و بخشی گری مقام استادی دارد و در این گفت و گو از پدرش و روزهایی که همسفر او در جشنواره های مختلف دنیا بوده ، سخن می گوید.