«چی شده چی شده چی شده چی شده... کجا موند دفعه پیش؟ آهان آهان... محمود برگشت گفت تو اگه این کاره بودی که قصه این جوری نمی شد. اونم برگشت گفت برو بابا تو چه می دونی آخه اون به من چی گفته بود که من چی گفتم بهش.» این ها را عمواکبر برای صغری خانم تعریف نمی کرد. این صدای استادمان در آغاز یکی از کلاس های «تاریخ بیهقی» در دانشکده ادبیات بود. صدایی که هر بار با جملاتی ثابت و سپس با قصه بخشی دیگر از گزارش سترگ ابوالفضل دبیر ادامه می یافت. همین قدر نفله و همین قدر تباه! آن سال، بیهقی با تقلیل یافتنش به قصه گویی که قصه های صدمن یه غازش را می توان در کوچه ها آواز کرد، جلوی چشم ما ذبح می شد. فکرش را بکنید