خلفای اولیه سعی کردند ساختارهایی دولتی به وجود آورند که فراتر از وفاداری های قبیله ای - به ویژه در ارتش- برود که [بر اساس آن] واحدهایی از ده ها یا صدها نفر شکل می گرفت که حول مرزهای قبیله ای می گشتند. مرد قبیله ای که با فرمانده خود به نزاع برمی خاست به سادگی تصمیم می گرفت که در لحظه آنجا را ترک گوید و به قبیله خویشان خود بازگردد؛ اگر این رئیس، شیخ [بزرگ] او بود چنین نمی کرد. اما دولتی که حول مبانی قبیله ای ساخته می شود ذاتا ضعیف و بی ثبات است. رهبران قبایلی بسیار حساس و تندمزاج و غیرمنضبط بودند و اغلب در نتیجه اندکی جنجال یا نزاع از قبیله و خویشان خود می بریدند و ناپدید می شدند. خلفای اولیه کاملا نسبت به رهبران قبایلی که استخدام کرده بودند بی اعتماد بودند و اغلب از اینکه آنها را در موقعیت های مهم فرماندهی قرار دهند سر باز می زدند.