دنیا تب کرده بود و هیچ صدایی نمی جنبید تا آنکه آسمان بنای برق نهاد و برقی بلندایش را چاکاند و نهیبش ترکاند «دو کله» را که کله دیگری پشت همین کله پیدایش داشت و صورت آن ناپیدا.

صدایش درآمد: «بریم تا آب نواگشته دورمان.»

ابر سیاهی شکمش زمین نهاده بود و آسمان نورد می کوبید برای باریدن؛ باریدنی در آغاز جامه تر کن و بعد ز می تر کن و بعدتر دم اسبی که اگر دهن مشکی بشود غناهشت شیرینه و میرشکاری و انجیر و تاج آباد توی شهر می پیچد و همه می آیند رخ دره ها تماشای آب گل آلود خروشانی که سنگ ها را روی هم می غلتاند و می رود خرمایستان شهر و بند باغ را آب می کند و توی مسیله پهن می شود.