اسم معینی نداشت، هرچه صدایش می کردند جواب می داد؛ فیدل، ببری ژولی... حتی اگر سوت می زدند و یا موچ می کشیدند حیوان باوفا آن را هم به حساب اسمش می گذاشت و گوش و دمی می جنباند، جلو می دوید و پوزه به پشت کفش طرف می کشید.

صاحب معلوم و معینی هم نداشت، همه اهل محل صاحبش بودند، سال ها بود که مستاجر آن محل بود، کار به کار کسی نداشت. هرچه می دادند می خورد و هرجا پیش می آمد می خوابید. از دست آزار بچه ها رنج می برد اما به پاس محبت بزرگ ترها زجر و شکنجه ای که می دید تحمل می کرد و عکس العملی نشان نمی داد. آزارش به هیچ کس نمی رسید و حتی برای یک بار هم مزاحمتی برای کسی فراهم نکرده بود.