در کوچه برفی قدم می زنم، شهر مثل گربه ای زخمی و غمگین زیر لحاف سفید و سردی خوابیده و هرلحظه برای پنجول کشیدن یک چشمش را باز می کند. به روی خودم نمی آورم که روزهای سختی داشته این شهر، به روی خودم نمی آورم که آدم ها سیاه پوشند هنوز، به روی خودم نمی آورم پیرمرد ارمنی همسایه با کمر خم و موی سفید، جلوی در خانه اش ایستاده و به سختی برف پارو می کند و کسی هم کمکش نمی کند.سعی می کنم بگذرم، پا توی برف ها بگذارم، مثل روزهای کودکی برف را توی مشتم بگیرم، گلوله کوچکی بسازم و پرت کنم به دیواری.بچه های جامانده از مدرسه هم همین کار را می کنند، گلوله های بزرگ برفی درست می کنند و به خیال خودشان آدم برفی می سازند،