لهجه غلیظی دارد، چیزی شبیه به لهجه جنوبی ها، رنگ پوستش، سبزه تند است، با چشم های گرد و ابروهای هلالی، بینی گوشتی ای که روی آن، جای چند آبله دیده می شود و لب هایی نازک و نگاهی آرام. این یکی از شخصیت های فرشته نوبخت، نویسنده جوان در داستان کوتاهش، «این دل» است که می گوید: یک پسرم در کویت کار می کند.

یک دختر دیگرم هم شیرینی خورده است، بعد از عید با شوهرش، می رود کویت... می گوید، ما اصلا اهل همان جاییم تا چهار سال پیش هم همانجا بودیم. اما برای خاطر کار - بووای- بابای خلیل ام، آمدیم اینجا. «بابای خلیل»... بومی های جنوب، به ویژه آبادانی ها و بوشهری ها همین اند. می خواستم همین را بگویم: هرگز از زبان آنها نام پدر، یا مادر یا بهتر بگویم نام زن و مرد را نخواهید شنید. حتی آن یاران غار که بر سکوهای جلوی خانه، می نشینند به گپ و گفت و البته با چاشنی غیبت های خاله زنکی!