اولین بار که با یوز و این گونه آشنا شدم به واسطه بهمن عظیمی فعال محیط زیست بود، در سفری به قصر بهرام کارت پستال های این گونه را در مینی بوس توزیع کرد و ما هم کلافه که چرا دست از سر ما برنمی دارد، مگر در زندگی ما چقدر یوز اثر دارد و چرا باید زمانی که می توانیم با هم حرف بزنیم را به موضوعی مانند یوز اختصاص دهیم. چندین سال از آن سفر گذشت که با فعالان این حوزه آشنا شدم ، اینکه کسانی هستند در این مملکت که رشته پزشکی دانشگاه تهران را به هوای این گونه رها می کنند و به جایش محیط زیست می خوانند، اینکه گروهی از جوان ها هستند که انجمنی برایش تشکیل داده اند و زندگی شان در بیابان به هوای دیدن ردپا یا سرگینی