چای را جلویش می گذارم. مثل هر شب ولو شده روی کاناپه. صدای تلویزیون را زیاد می کند. اخبار. برمی گردم به آشپزخانه. روغن داغ شده. اولین کتلت را آرام پهن می کنم کف تابه. روغن می پاشد روی گازی که دیروز تمیزش کرده بودم. چه اهمیتی دارد. کتلت بعدی را دراز می کنم. جلز و ولز روغن به شکم می اندازد انگار صدایم زده. سرم را لای پشت ستون می چرخانم به سمت هال. نیمرخش دیده می شود. با همان رکابی سفید و شلوارک چهارخانه ای که همیشه خدا تابستان و زمستان می پوشد. من با لباس پشمی سردم است، اما او همیشه از گرما می نالد. شکمش چقدر بزرگ شده. می پرسم: «صدام کردی؟» همزمان دست و سر فرمان می دهد که بروم پیشش تا خبر را بشنوم.