باقر سروش در اجرای نمایش «رفتم سیگار بخرم...» دست به تجربه ای تازه زده و از چشم اندازی که پیش از این برای خویش ترسیم کرده، فاصله گرفته. دیگر خبر چندانی از واقعگرایی مبتنی بر نقد اجتماعی نیست و حال با رویکردی پسامدرنیستی و التقاط گرایانه، تلاش شده جهانی سخت فهم و شگفت انگیز ساخته شود. بیش از آنکه با شخصیت هایی متعین و تاریخ مند روبرو باشیم اجرا مملو است از آدم هایی بدون نام که تیپ های اجتماعی را بازنمایی می کنند: دکه دار، پسر، سوارکار، معدنچی و زن بالرین. حتی زبان هم تمایزی را برنمی سازد و گویی تمامی افراد با یک لحن و نوا حرف می زنند و دایره واژگانی مشترکی دارند. باقر سروش در مقام نمایشنامه نویس،