حتما شما هم دیده اید وقتی حادثه ای اتفاق می افتد و معمولا عده ای جمع می شوند ببینند چه خبر است، عملا نه تنها نمی توانند کاری برای حادثه دیده بکنند که گاهی از روی دلسوزی قضیه را بدتر هم می کنند؛ طوری یک فرد تصادفی را جا به جا می کنیم که قطع نخاع شود، طوری تنفس دهان به دهان می دهیم یا قفسه سینه اش را آن طور که در فیلم ها دیده ایم، فشار می دهیم که دنده های طرف جا به جا شود و دیگر امیدی به بازگشت نباشد. از شوخی گذشته ما اغلب برای کمک به همکاری که از هوش رفته می مانیم چه کنیم؛ تنها کاری که بلدیم احتمالا آب قند است و چه بسا همین هم کار را خراب تر کند.