سپسیس عبارت است از عارضه ای مرگ بار که درنتیجه پاسخ اغراق آمیز بدن در مواجهه با عفونت ها رخ می دهد. این عارضه اورژانسی نیازمند مداخله پزشکی فوری است؛ وگرنه به معلولیت یا حتی مرگ منجر خواهد شد. بیمارستان ها در همه مناطق جهان از امکانات کافی برای پیشگیری و درمان سپسیس برخوردار نیستند. از همین روست که سپسیس تلفات زیادی در جهان دارد؛ درحالی که با فراهم سازی نیازهای بهداشتی اولیه عارضه ای قابل پیشگیری و درمان پذیر است. محققان تا همین چندی پیش به آمار قابل اعتمادی پیرامون شمار دقیق مرگ ومیرهای مرتبط با سپسیس دسترسی نداشتند. اما محققان دانشگاه پیتسبورگ در پنسیلوانیا و دانشگاه واشنگتن در سیاتل به یافته های درخورتوجهی در این زمینه دست یافته اند. 

داده های حاصل از مطالعه «بار جهانی بیماری ها» موسوم به جی بی دی (GBD) در سال 2017 شامل 282 علت اصلی برای مرگ ومیر انسان ها در نقاط مختلف جهان است. در این داده ها، سپسیس جزو علل میانی طبقه بندی شده است، اما بیماری های منجر به سپسیس ازجمله سرطان جزو علل اصلی برشمرده شده اند. داده های جی بی دی نشان می دهد اغلب موارد سپسیس (85 درصد) در کشورهای کم درآمد یا با درآمد متوسط گزارش شده و درگیرترین مناطق هم جنوب صحرای بزرگ آفریقا، جزایر اقیانوس آرام جنوبی و نواحی جنوبی، شرقی و جنوب شرقی آسیا بوده اند. به علاوه، همین داده ها حاکی از آن است که سپسیس در گروه سنی کودکان شایع تر است. محققان درنتیجه بررسی آمارهای سال 1990 تا 2017 میلادی دریافتند نرخ مرگ ومیرهای سپسیسی به طورکلی رو به کاهش است. شمار مرگ ومیرهای مرتبط با سپسیس در سال 1990 حدود 60 میلیون و 200 هزار مورد تخمین زده شده؛ درحالی که این رقم در سال 2017 به 11 میلیون کاهش یافته است. بااین حال، هنوز سپسیس عامل یک مرگ از هر 5 فوتی در جهان است. 

آمارهای قبلی بیشتر روی شمارش فوتی های سپسیس در کشورهای با درآمد متوسط و پردرآمد متمرکز بودند؛ اما این نخستین بار است که جمعیت کشورهای کم درآمد نیز در چنین آماری به نحو دقیق تر لحاظ شده اند. به همین دلیل است که آمارهای جدید از تخمین های قبلی بالاترند. محققان برای کاهش شمار قربانیان بر لزوم مقابله با مقاومت های ضدمیکروبی تاکید دارند. بر اساس آمارهای جدید، شایع ترین علت مرگ ومیرهای مرتبط با سپسیس در فاصله سال های 1990 تا 2017 عفونت دستگاه تنفسی تحتانی بوده است. 

پیشگیری از سپسیس در مناطق محروم مستلزم تامین زیرساخت های بهداشتی است. محققان معتقدند با افزایش دسترسی به واکسن، توالت و آب آشامیدنی سالم می توان به میزان چشمگیری از شمار تلفات سپسیس در مناطق محروم کاست. این در حالی است که کشورهای توسعه یافته از امکانات به مراتب پیشرفته تری برای پیشگیری از سپسیس برخوردارند. محققان مقابله با عفونت های بیمارستانی و همچنین بیماری های مزمنی مانند دیابت را هم مساله مهمی می دانند؛ زیرا بیماری های مزمن موجب مستعدترشدن افراد در ابتلا به عفونت ها می شوند.