اواخر دهه 30 در ادبیات داستانی تحول بزرگی رقم خورد که منجر به جریانی نو در فضای ادبی کشور شد. ادبیات داستانی که تا پیش از آن- منهای هدایت- تحت تاثیر اردوگاه چپ از نوع روسی اش بود و بر اساس پایبندی به یک نوع رئالیسم و عینیت محض شکل گرفته بود که بیشتر تصویر فقر و محرومیت جامعه را منعکس می ساخت در دهه 40 رویکرد دیگری نیز در پیش گرفت. تجارب بعد از جنگ های جهانی در عرصه فلسفه، فرهنگ و هنر در غرب و تردید در اصل مفهوم واقعیت های رئالیستی همراه با گرایش های آنارشیستی- هنری که گاه ماهیتی آوانگارد داشتند و آشنایی با آثار ترجمه و... نگرش تازه ای را در فضای ادبی کشور پدید آورد که از دل این وضعیت نویسندگان جریان سازی مانند: ابراهیم گلستان (دهه سی و چهل) - بهرام صادقی و بعدتر شمیم بهار و... بیرون آمدند.