تلویزیون خانه بسیاری از کارگردان های ماست و این که بسیاری از فیلمسازان مطرح از تلویزیون آمده اند نه تنها خجالت ندارد بلکه مایه افتخار تلویزیون و این گروه از فیلمسازان است. در جشنواره فجر امسال کم نداریم کارگردانانی برآمده از تلویزیون که برخی هم نمک شناس هستند، ولی برخی غرق در ژست های متوهمانه، قدرنشناسی می کنند و نمی گویند اگر تلویزیون نبود هیچ نبودند.

میان بازیگران هم کم بازیگر مطرح نداریم که از تلویزیون آمده باشد و خیلی هایشان تا بالاترین مدارج سینمایی هم پیش رفته و جوایزی از معتبرترین جشنواره های داخلی و خارجی گرفته اند.

در سایر صنوف از فیلمبرداری تا صدابرداری و تدوین هم چهره های شاخصی داریم که محصول تلویزیون هستند و خلاصه این که تلویزیون را می توان پدر معنوی بسیاری از سینماگران دانست چون اسباب رشد و نمو آنها را فراهم کرده است.

بنابراین می توانیم بگوییم تلویزیون نه تنها سینما را اشغال کرده، بلکه فضای مجازی هم پر است از محتواهایی که از برنامه های تلویزیونی درآمده است.

تلویزیون خیلی خوب و بسیار مسلط بر کل فضای نمایشی ایران است، ولی به هرحال نواقص و مشکلاتی هم وجود دارد که باید رفع شود.

به نظرم دایره خودی ها قدری در تلویزیون کم شده است، درحالی که باید تا می توانند این دایره را عریض تر کنند، بلکه مانند گذشته همه توانمندان بتوانند به تلویزیون بیایند و برایش کار کنند.

این که فکر کنیم همه آنها که در تلویزیون حضور دارند مدیر و مدبر هستند و جز این نیست، فرض نادرستی است که باعث خودشیفتگی می شود و در نتیجه آن نواقص دیده نمی شود. باید کوشید مدیران و متخصصان را در تلویزیون به کار گرفت تا جایگاه رسانه ملی بیش از پیش تقویت شود و نباید فراموش کرد رسانه ملی، پدر معنوی خیلی از رسانه های دیگر است.