در قیاس با ادبیات که سال ها تجربه فعالیت در آن را داشتم، سینما از این جهت برایم اهمیت پیدا کرده که زبانی جهانی تر دارد. با وجود اینکه همواره و در هر مقطع زمانی و با توجه به احوالات شخصی ام به سمت موضوعی خاص گرایش پیدا می کنم، اما مخاطبان غیر ایرانی نیز با فیلم هایم ارتباط برقرار کرده اند و می دانم دلیل این اقبال و توجه، مهم ترین عنصر مشترک میان فیلم هایم همان وجوه انسانی روایت ها است.  امروز در کشور پاکستان موفق به دریافت جایزه زنان راهبر شده ام و این موفقیت مسئولیت من را در برداشتن قدم های بعدی بیشتر می کند، چرا که در دوره معاصر وظیفه و نقش خطیرتری بر عهده زنان کشورهای استراتژیکی چون ایران و پاکستان است. در ایران نیز بعد از نمایش و اکران «شبی که ماه کامل شد» بازخوردها و بحث و جدل زیادی بود بر سر اینکه چرا و چگونه یک زن به انتخاب سوژه و ساخت فیلمی درباره افراط گرایی در اسلام دست زده است. همه از این تعجب می کردند که چگونه شده که اثری هنری درباره این موضوع، رنگ و حس زنانه داشته و درباره صلح و انسان دوستی باشد تا جنگ و خشونت! و این گواه نقش کلیدی زنان در میدان فرهنگ و هنر است و همان نقطه ای که بانوان هنرمند و ادیب کشورهای خاورمیانه و جهان اسلام باید روی آن بایستند و بمانند که این جایگاه و آن روح لطیف زنانه نجات دهنده است.   پاکستان کشوری در مرکزیت قوم ها و نگاه های گوناگون مذهبی است و جالب آنکه در این کشاکش ملتهب و جز معدود کشورهایی بوده که رئیس جمهور زن داشته و بی نظیربوتو در تاریخ سیاسی پاکستان نقش مهمی بازی کرد. همیشه پاکستان به این دلایل و نیز به خاطر بافت اجتماعی و زندگی روزمره اش برایم بسیار الهام بخش بوده و تقدیر شدن در این کشور که همسایه کشور عزیزم ایران است برایم ارزش زیادی دارد.