روایت کردن یک راه مهم برای شناخت جهان و نظم بخشیدن به آن به وسیله ذهن انسان است. در واقع افراد با روایتگری و داستان گویی رابطه علی بین رویدادها را تعریف کرده، آنها را در چارچوبی شناختی قرار داده و به این طریق معنای خود را بر آنها اعمال می کنند. این گونه است که روایت کردن راهی برای معنابخشیدن به جهان است. با وجود اهمیت روایتگری و داستان گویی، تا پیش از هانا آرنت، همان گونه که در بالا توضیح دادم، روایتگری راهی برای معنابخشیدن به جهان تلقی می شد. چنین دیدگاهی از مدل ساختاری لبف و والتزکی گرفته تا دیدگاه های منعطف تر و متمایل به رهیافت های پساساختارگرایانه مانند رهیافت روایتمندی که از سوی اوچس و