مه همه جا را فراگرفته، از پنجره به کوچه نگاه می کنم، به بارش ریز باران و بامدادی که تاریک است. عود روشن می کنم و آوای تصنیف «ای کبوتر» می پیچد.

در همین مه آلودگی به سوی روزهای پرجلسه و چالش های بی پایان می نگرم. انگار که تجربه ای است چرخنده و پر دریچه، به رازآلودگی پشت صحنه و به سادگی سن. با تاریک و روشناها با چرخش ما بر جای جای سن و هم در تعامل با هر دم با پیرامون صحنه، که تنها تماشا نمی کند بلکه جان می دمد یا می ستاند از بازی تو بر صحنه، داستان پیش می رود. گاهی کسی چنان در نقش فرورفته و دیگران را به نقش خود گره زده که خاموشی چراغ ها و بسته شدن راهروها را هم درنمی یابد. گاهی کسی چنان